عاشقانه های زیبای ما

مریضی از هر نوعش بده، اما بازهم مریض جسمی که باشی برات دارو تجویز می‏شه، با کمی رسیدگی، با کمی رعایت و ... سالم میشی، اما روح که مریض میشه...

متاثر شدم، متاسف شدم.

 کاش خدا کمکش کنه، برای بهتر شدن.

در عجبم.

در عجبم از آدمهایی که با خودشان هم صداقت ندارند.

برای فکر و عملکردخودشان هم...

جالب است به خودشان هم دروغ می‏گویند و در رویای دروغهاشان آنقدر غرق می‏شوند که باور پیدا می‏کنند حقیقتی اتفاق افتاده.

من که رابطه ام با آنها معلوم است، سلام و خداحافظ از سر تکلیف و جبر

دلم می‏سوزد برای روحشان که بسیار زخم خورده است.

دلم می‏سوزد برای کالبدی که سراسر تزویر و ریاست.

دلم می‏سوزد برای همه دروغهایی که گفته اند و اندک زمانی نگذشته فراموش کرده و رنگ باخته ‏اند.

گهگاهی بینوایان یادشان می‏روند دروغگو کم حافظه است.

خدایا کمکم کن که خودم باشم.

هر انچه که ندارم هدف و فرصتی است برای تلاش و انگیزه زندگی و هرچه دارم لطف تو و تلاش خودم.

نه به داشته هام دلبسته و نه به نداشته ها حسرت، من چون تویی دارم که تو چون خودی ندارد.

خدایا شکرت به خاطر همه لطفی که به من داشتی و داری.

گهگاهی دلم می‏گیرد از آدمهای بی شعور.

آنها که، طول فهم و درایتشان یک اپسیلون هم نمی‏شود.

آنها که آنقدر زخم بر روحشان دارند که هرچه می تازند هم عقده‏های روانیشان التیام نمی‏یابد.

بیچارگانی که صد برابر بیشتر از بیماران جسمی نیازمند دعا و شفای عاجلند.

چقدر بد حالند این جماعت.

حالا... این روزها...

اگر از من بپرسند بزرگترین درد انسان چیست؟ شاید بگویم بی‏شعوری.

شاید که نه!

حتما!

چون نه آمپول دارد، نه پزشک متخصص، نه ...

بدترین دردهای جسمانی را که داشته باشی برایت دارو هست و کمترین حسنش این است که همه در کنارت می‏مانند و دوستت دارند.

ولی این درد نه دارو دارد، نه کسی برایت می‏ماند.

شاید با یک نگاه عاقلان در صفی

یک خنده

و تکان سر به نشان تائید حماقت‏های همیشگی‏شان

از کنارشان گذشت.

شاید که نه حتما!

باید از کنارشان گذشت.