عاشقانه های زیبای ما

یک روز پدربزرگم برام یه کتاب دست نویس آورد.

کتابی بسیار گرون قیمت و با ارزش.

وقتی به من داد، تاکید کرد که این کتاب مال توئه، مال خود خودته و من از تعجب شاخ درآورده بودم که چرا باید چنین هدیه با ارزشیو بی هیچ مناسبتی به من بده.

من اون کتابو گرفتم و یه جایی پنهونش کردم!

چند روز بعد به من گفت کتابت رو خوندی؟

گفتم: نه، وقتی ازم پرسید چرا؟

گفتم: گذاشتمش سر فرصت بخونمش،

لبخندی زد و رفت.

همون روز عصر با یه کپی از روزنامه همون زمان که تنها نشریه بود برگشت خونه و روزنامه رو گذاشت روی میز، من داشتم نگاهی بهش میانداختم که گفت ایم مال تو نیست، امانته، باید ببرمش.

به محض گفتن این حرف شروع کردم با اشتیاق تمام صفحه هاشو ورق زدن و سعی میکردم از هر صفحه حداقل یک مطلب رو بخونم.

در آخرین لحظه که پدر بزرگم میخواست از خونه بره بیرون، تقریبا به زور اون روزنامه رو از دستم کشیدو رفت.

بعد از چند روز اومد پیشم و گفت:

ازدواج مثل اون کتاب و عشق مثل اون روزنامه می مونه!

ازدواج یک اطمینان برات درست می کنه که این زن یا مرد مال تو هستش مال خود خودت.

اون موقع هست که فکر میکنی همیشه وقت دارم بهش محبت کنم، همیشه وقت هست که دلش رو به دست بیارم، همیشه وقت هست که اشتباهاتم رو جبران کنم، همیشه می تونم شام دعوتش کنم، اگر الان یادم رفت یک شاخه گل بهش هدیه بدم حتما فرصت بعدی اینکارو میکنم.حتی اگر اون آدم خیلی با ارزش باشه مثل اون کتاب نفیس و قیمتی...

اما وقتی که این باور در تو نباشه که این آدم مال منه و هر لحظه فکر کنی که خب اینکه تعهدی نداره و میتونه به راحتی دل بکنه و بره، مثل یک شی با ارزش ازش نگهداری میکنی و همیشه ولع داری که تا جاییکه ممکنه ازش لذت ببری چون شاید فردا دیگه مال تو نباشه، درست مثل اون روزنامه حتی اگر هم هیچ ارزش قیمتی نداشته باشه

و اینطوریه که آدمها یه دفعه چشماشون رو باز میکنن میبینن که اون کسی رو که یه روز عاشقش بودن از دست دادن و دیگه مال اونها نیست ...

به همین راحتی ...

ادامه مطلب