عاشقانه های زیبای ما

40 روز گذشت.

40 روز بی حضور عزیز.

40 روز در ناباوری کامل.

40 روز شد که سیاه پوش مادربزرگ بودیم.

مهربانم ...

این روزها مدام به تو فکر میکنم، به همه حرفهات، به اینکه چه روح بزرگ و بخشنده ‏ای داشتی، به همه چیزهایی که به ما یاد دادی و به همه چیزهایی که ازت یادگرفتم، به نصیحتهات، به درد و دلات.

همیشه میشندیم که بزرگترها چشم و چراغند، شاید یکمی دور از ذهن بیاد ولی بابا حاجی که رفت، تمام روابط و رفت‏ و آمدها خاکستری شد. همه، همون آدمها بودیم با همون قلبها و دلها، با همون دوست داشتنها، اما انگار بزرگتری که رفته بود یه چیزهایی رو هم با خودش برده یود.

اما بازم تو بودی، حرمت به تو بود، دورهمی ها به خاطر دل تو بود، حالا میترسم با نبودنت خیلی چیزها کمرنگ و شاید بیرنگ شه.

تو که بودی، یه کسی بود که همیشه خوب و بد رو برام بگه، یه کسی بود که همیشه مهربون نصیحتم کنه.

یه کسی غیر از بابا و مامان، شنیدن خیلی چیزها از زبون تو صفای دیگه‏ ای داشت، راستش چون همیشه تو نصیحت هاتم حق رو به من میدادی و طرف من بودی.

این روزها که تو نبودی از خیلی چیزها کلافه شدم، از خیلی حرفها، از خیلی رفتارها، از کسایی که انتظار داشتم، از کسایی که انتظار نداشتم، اما همه گذشت. یه جاهایی گر گرفتم، بالا و پایین و پریدم، یه جاهایی هم گفتم به وقتش.

خاله همیشه میگه با هرکی مثل خودش رفتار کنید، یه چیزایی برای همه پیش میاد و به قول معروف شتری که در خونه همه می‏خوابه، مثل عزا و عروسی. اما یه سری برخوردها اونقدر به نظرت بد و غیر قابل قبول میاد که هرچه قدر هم تصمیم می‏گیری تلافی کنی به خاطر ادب و احترامی که بهت آموختن، نمیتونی. میخوام حالا که تو نیستی اینجا از چیزهایی که بهم یاد دادی و از چیزهایی که بابا و مامان همیشه بهم تاکید میکنن بنویسم تا با گذشت زمان، با تغییر، با شرایط و دوره های جدید، بتونم دوباره مرورشون کنم و مثل همیشه نوه خوبی برات باشم تا خدابیامرزی برای تو و بابابزرگ گلم باشه و هم دعای خیر برای بابا و مامانم.

ادامه مطلب