عاشقانه های زیبای ما

شبهای قدر امسال هم گذشت.

همه این شبها دعای اول و آخرم سلامت و عاقبت به خیری شما بود، فرشته‏ های زمینی من.

دعاگویتان بودم به پاس همه آنچه مرا آموختید، ارزش شبهای قدر را در همان کودکی‏ها آموختم.

آن شبها که تا سحر کنارت بیدار می‏ماندم تا خداوند برایمان بهترین‏ها را مقدر کند.

روزه داری را تو به من آموختی و آنچنان این اعتقاد در من آمیخته که گرمای 40 درجه تابستان و 3 ساعت در راه بودن هم سستم نمی‏کند برای روزه‏ خواری.

این شبها با خودم عهد بستم اگر فرزندی داشتم در تمام این ماه و این شبها آداب تربیتی نسل نو را کنار بگذارم و بیاموزمش ارزش ماه خدا را.

حس این شبهایم ...

عالی بود و تو از همیشه به من نزدیکتر بودی.

در مقابل خیلی چیزها باید سکوت کرد...

سکوت همیشه هم علامت رضایت نیست.

گاهی نادیده گرفتنه، گاهی نشنیده گرفتنه و گاهی هم هزاران هزار معنا داره برای کسی که بفهمه.

این روزها پاسخم به همه دروغها،دغلها، تقلیدها، اظهار فضل کردن‏ها، حرفها و حدیثها و... همه سکوت است.

وقتی من میدانم، وقتی همه میداند...

بگذار ...

بی خیال...

زندگی زیباست و زیباتر از آن عاشقانه‏ های دونفره ماست و  بی‏ اهمیت‏ ترین چیز این حوالی همین حواشی‏های روزمره زندگی است که دیگران نقش پردازیش می‏کنند.

امروز یک آفرین جانانه به خودم گفتم، محکم و رسا.

اینکه دیگران در تلاش باشند تا قالب تو رو به خود بگیرن، اینکه مدام در تکاپوی داشته ها و نداشته‏ های تو باشن، اینکه مدام بدنبال سلایق و علایق تو باشن تا به تو شبیه بشن. 

ببینند، رصدت کنند و در جستجوی تو باشن...

همه، همه و همه نشون دهنده یک چیزه... تو عالی هستی و الگو...

نمیدونم بگم حالم خوبه یا بد؟

دوباره دارم می‏نویسم و این خوشحالم میکنه، ولی وقتی فکر میکنم که خاطرات بیش از یک سالم در blogfa نابود شده، دستام روی کیبورد خشک میشه و ذهنم جا می‏مونه.

نمی‏دونم چطور تونستم اعتماد کنم و چرا خودم اقدامی برای backup گرفتن انجام ندادم تا حالا بخش مهمی از زندگیمو نداشته باشم.

بیش از 2 ماه شد که صفحه ‏ای برای نوشتن خاطرات نداشتم و تو تمام این مدت امیدوارم بودم که همه چیز درست شه و دوباره از نو تو پیج خودم بنویسم، اما نه...

برای همین تصمیم گرفتم بلاگفا رو ترک کنم و حالا با کپی که از موضوعات دارم سعی میکنم کم کم خاطراتم رو از روز اول نگارش به اینجا منتقل کنم و بخش پاک شده رو هم دوباره بنویسم.

دلم دوباره برات پر میکشه.

ربنای دم افطار و دعای سحر...

خدایا امسالم بهم فرصت دادی و هم لیاقت مهمانی.

خسته میشم، گرسنه، تشنه و بی حوصله.

تایم خواب و زندگیم بهم میریزه.

اما همه اینا می ارزه به حس خوبی که بهم میدی، به اینکه بی واسطه و نزدیک کنارم حست می‏کنم.

من خیلی دوست دارم خدا...

تقدیم به همسر عزیزم:

غمگینی و غمگینم تنهایی و تنها
اونجایی ازم دوری دلگیرم و اینجا
دل بستم و وابسته ی دلبستگیاتم
تا خسته ای و خسته از این خستگیاتم
عاشق که بشی درد دلت درد کمی نیست
دردی مثه این درد که تو عاشقمی نیست

خدای من!!!!!  دوسال شد....

امروز صبح تا رسیدم شرکت مسعود زنگ زد و دوساله شدن عشقمونو نبریک گفت.

دوسااااااااااااااااااااااال با یک عالمه فراز و نشیب، ولی حالا که به عقب برمی‏گردم به اندازه یک چشم برهم زدن گذشته.

 از قبل برای مسافرت تعطیلات خرداد تصمیم گرفتیم ولی خوب چون عمه مولودی داشت بابا موافقت نکرد که چهارشنبه بریم و برای همین سفرمون موکول شد به پنجشنبه.

این ماهگرد که آمد در تب و تاب سفر بودیم و دومین سالگرد ازدواج.

مهر روزت مبارک همسرم.

بعد از یک فروردین سخت و رخوت بار که آغاز خوبی برای شروع یکسال خوب نبود، تصمیم به سفر گرفتیم.

البته از همون موقع که روزهای سخت و پر فراز و نشیب پایانی فروردین‏ماه رو می گذروندیم قصد سفر داشتیم و مدام آفر تورهای آنتالیا رو میدیدیم ولی شرایط جسمانی من اجازه نداد و بعد هم که تصمیم گرفتیم همین نزدیکیا بریم، تور کیش پرشده بود.

خلاصه سفر ما به  عید مبعث موکول شد.