عاشقانه های زیبای ما

امشب تولد آرمان بود.

مسعود هنوزهم حالش بد بود از جمعه پیش تا حالا مریض بود. بعدازظهر لباسم که آماده شد از خونه مامانینا رفتم خونه تا آماده بشیم و بریم تولد.

مسعود انقدر حالش بد بود نتونست بیاد دنبالم و تا خونه تنها رفتم.

یکم که گذشت حالش بهتر شد و به اصرار من برای اینکه آرمان خوشحال باشه راه افتادیم.

مهمونی خوبی بود، خوش گذشت و حال و هوامون عوض شد.

آرمان غزیز و زیبای من تولدت مبارک.

شب یلدا ساعتی بعد از طوفن همه خونه سارا بودیم و بعد از برگزاری سور و سات یلدا به خونه اومدیم، از اونجا که این شب با شب شهادت حضرت رسول مصادف شده بود و ایام، ایام شهادت بود، شب چله خونه باباینا رو گذاشته بودیم برای بعد از تموم شدن ماه صفر.

چون به اعتقاد عزیزخانوم تا یک هفته چله است. 

چهارشنبه به اتفاق مادر رفتیم خونه باباینا و یلدای اصلی رو برگزار کردیم.

 مامان و بابا هم مثل هرسال زحمت کشده بودن و برای من و غزل هدیه گرفته بودن.

اینم هدیه زیبای من

یادم بماند  امشب را

یلدا بود...

از همان شب‏ها که همه گل می‏گویند و گل می‏شنوند.

یلدا بود...

از همان شب‏ها که همه دور هم جمع می‏شوند.

یلدا بود...

شبی بلند برای تلاطم درون من.

خیالت راحت، کسی صدای مرا نشنید، 

خیالت راحت، حرمتی را بی حرمت نکردم.

تنها خانه‏ام ...

خانه‏ام با فریادهایش...

خدای من...

یادم بماند امشب را ...

بعد از کلی اصرار به بابا و مسعود برای اومدن به کرج برای خرید تجهیزات کوهنوردی که هیچکدوم رضایت ندادن.

در یک اقدام انتحاری خودم رفتم هرو کوه و بعدکلی خرید که البته بیشترش برای مسعود بود با آژانس برگشتم شرکت تا با سرویس به خونه برگردم.

ته ماجرا که این ماهگرد حسابی خوشبحالت شد.

امروز بابا ناصر از بیمارستان مرخص شد.

به خاطر جلسه مرکز بهداشت، من و مسعود باهم از جلسه برگشتیم خونه و من طبق رسم هرهفته رفتم خونه پدری و قرار شد مسعود هم استراحتی بکنه و عصری بیاد.

خدایای خوبم ممنون، شکرت.

بابا حالش بهتره و اکوش خیلی بهتر از قبلی بود.

خدایا خودت میدونی...

به تو سپردمش...

این روزها...

حالم سخت بد است...

فقط تو حالم را خوب میکنی...

سایه‏ی سرم، پدرم...

می‏خواهم با پدرم صحبت کنم. 

می خواهم گذر زمان را

برای یک لحظه فراموش کنم

یک آرامش بعد از یک دوران سخت
و به جایی بروم که قلبم مرا می برد

امروز تولد سارا بود، اما نه ما دل و دماغی داشتیم و نه سارا حوصله.

گفت تا بابا از بیمارستان نیاد دوست نداره تولد بگیریم، آدما هرچقدر هم که بزرگ بشن، بازم، یه جاهایی، بچه می‏شن و بهانه گیر.

اوضاع قلب بابا خوب نبود اینو دکتر قاسمی از روی اکو و معاینه فهمید، ریه بابا آب آورده بود و باید بستری می‏شد خودش هم که فهمید رنگ از رخسارش پرید.

یک شنبه رو از دکتر وقت خواست تا کاراشو جمع و جور کنه و دوشنبه هم به اتفاق مامان و سارا بیمارستان بستری شد.

این ماهگردمون هم رسید البته در روزهای غمناک کربلا.

هر دو هیات بودیم و بی خیال از ماهگرد رسیده.

مسعود از شرکت تماس گرفت و گفت اگه دوست دارم برای بعدازظهر همکاراش قرار بیرون گذاشتن و ماهم باهاشون بریم.

منم ok  کردم، عصر زودتر از شرکت رفتم باغ برای خرید کفش، که به خرید نیم بوت منجر شد و بعدهم از اونجا رفتم خونه و اماده شدم و با مسعود رفتیم هفت تیر.

اول یه سفره خونه نشستیم برای خوردن چای و ... 

و بعد از اون هم به پیشنهاد یکی از دوستان قرار شد بریم رستوران ایتالیایی. که البته آقای ماشین بدقلقی کرد و روشن نشد و همه رفتگان هم بازآمدند تا به ما کمک کنند.

بالاخره ماشین رو روشن کردیم و حرکت.

سر شام با خاطرات آقای حسینی کلی خندیدیم، انتخاب غذا و اسم غذاها هم که جای خودشو داشت و خنده دارتر از همه مدل سرو غذا بود.

شب خوبی رو با همکاران مسعود گذروندیم و درنهایت با یه انرژی فوق‏العاده به خونه برگشتیم.