عاشقانه های زیبای ما

جمعه که از خواب پاشدیم به اتفاق ساناز بانو و به مناسبت جشن بهمنگان ( که البته از قبل تبریک بهم گفته بود) به پیشنهاد ساناز رفتیم منوچهری برای خرید.
اونم چه خریدی ساناز بانو تصمیم گرفته بود یه کیف بهم کادو بده، بعد از کلی گشتن و خسته شدن، در مورد انتخاب یه کیف به توافق رسیدیم و ساناز جان زحمت خریدشو کشید.

البته ناگفته نماند به خاطر این که کمی دچار اختلاف سلیقه بودیم فرایند خرید زیادی طول کشید و چون مامان هم گرسنه مونده بود خونه و هم دربی داشت شروع میشد با عجله تمام برگشتیم خونه. 

دلیل نوشتن این مطالبم این بود که همیشه یاد مهربونیای همسر عزیزم باشم و ازش تشکر کنم.

نوشتن خیلی سخته اونم وقتی که می خوای یه چیزی بنویسی که یه مخاطب خاص خصوصا که همسرت باشه ازش خوشش بیاد. هر چی فک کردم چیزی به نظرم نرسید جز این که یه دو بیتی از شعرای خودمو تقدیمت کنم.

تقدیم به تو ساناز بانو :

آنقدر زیبایی که همه گلها به پایت نرسند

              همه فرشتگان هر چه کنند به جایگاهت نرسند

شراب و باده چه خواهم تا تو هستی یار من 

            من که مستم باورم نیست تویی دلدار من

امروز دلم خیلی گرفته بود، هوای اون روزای نذری پزونو داشت.

آش شعله قلمکار ...

هرچند به شدت مریض بودم و فقط از صبح تا شب قرص و آبمیوه خوردم و خوابیدم، ولی عجیب دلم هوای اون روزهارو داشت.

از وقتی چشم باز کردم هرسال 28 صفر این آش تو خونمون پخته می‏شد.

امروز یازدهمین ماهگرد حلقه هامون بود.

انقدر حالم بد بود و قرص و داروها منگم کرده بود که هیچی از دهمین روز دیماه یادم نبود.

ولی تو بلافاصله بعد از خوردن صبحانه منو بوسیدی و تبریک گفتی.

داره یکسال میشه...

اولین زمستان مشترک دو زمستونی اسفندی.

شب چله امسال هم رسید.

من و تو امسال تو خونه خودمون و در کنار بهترینهامون سنت یلدارو جشن گرفتیم.

این زمستان چون اولین یلدای بعد از عروسی ما بود قرار بود تا مامان و بابا برامون شب چله‏ایی بیارن.